Bombastisch klinkt het, dit nieuwe album van David Dando-Moore. De drums in het openingsnummer Desolate zijn vet, de gitaren metalachtig stevig, en de oosterse (of zijn het Franse?) vocalen en de strijkers maken het nog voller. Ze zetten de toon voor de rest van album, waarin nogal wat pathos doorklinkt. Voorzichtigheid ook, of nauwgezetheid zoals u wilt. Voor mij is het bijna allemaal net te gelikt, de drum n bassritmes vermengd met de orkestrale klanken van de gitaren, strijkers en andere samples. In een nummer als Shifts wordt wel weer een spannende, dromerige soundtrackachtige sfeer gecreëerd, waarin dan ineens vanuit het niets een razend snel drum n bassdreun doorheen dendert. Zon nummer is dan wel weer heel goed verteerbaar, want verrassender. Maar over het algemeen was iets meer spontaniteit en iets minder grootsheid het album zeker ten goede gekomen.