Outside The Gate
Met deze vier geremasterde en met flink wat relevante bonustracks opgesmukte reissues is, na de eerdere lading met het titelloze debuut (1980) Whats THIS For ! (81) en Revelations (82), de volledige Killing Joke discografie op hun eerste label E.G. (zeg maar grosso modo de jaren 1980), opnieuw vlot verkrijgbaar. Toen Fire Dances verscheen in 1983 was het nauwelijks denkbaar dat Killing Joke minder dan twee jaar later een monsterhit zou scoren met Love Like Blood. Het geluid van Fire Dances was immers nog steeds hoekig, dwars, manisch en nog helemaal niet zo gepolijst als op Night Time. Tussen Revelations en het vierde album was de band bovendien nagenoeg virtueel dood. Zanger Jaz Coleman was naar Ijsland gevlucht om naar eigen zeggen te schuilen voor de Apocalyps. Dat Fire Dances alsnog verscheen, was een klein mirakel. Wijlen John Peel, een fan van het eerste uur, nodigde de band uit in juli van dat jaar uit voor een sessie. Die is nu voor de eerste keer officieel verkrijgbaar als bonus en net als de single Me Or You de kers op de taart. Bijna vijfentwintig jaar na datum is Night Time nog steeds het best verkochte Killing Joke album aller tijden. Het succes van het eerder vermelde Love Like Blood en de tweede single Kings And Queens zorgden voor een massale doorbraak, gevolgd door uitverkochte shows in Japan, Australië en de States. Interessant op deze heruitgave zijn uiteraard ook ditmaal de extras: een BBC sessie uit 1984 (vier nummers), de A New Day single en enkele b-kantjes. Het succes van Night Time evenaren, bleek een onmogelijk klus en dat gebeurde bijgevolg ook niet. Qua geluid, toegankelijkheid en sfeer ligt het een jaar later uitgebrachte Brighter Than A Thousand Suns grotendeels in de lijn van Night Time, maar de singles Adorations en Sanity consolideren Killing Jokes nieuwe mainstreamstatus niet. Fans en critici zijn verdeeld, net zoals het album – in beklijvende songs en zoutloze composities. Dat het nog veel erger kon, bewees het ondermaatse Outside The Gate (1988) dat het eerste Killing Joke decennium op een bijzonder pijnlijke manier afsloot en algemeen beschouwd wordt als een pretentieuze miskleun. Geen van de acht nummers werd ooit live gespeeld en slechts na verloop van tijd werd duidelijk dat het geen echt Killing Joke album was, maar een (ego)project van Coleman (en gitarist Geordie Walker). De beslissing om Outside The Gate toch uit te brengen onder Killing Joke-vlag staat sindsdien te boek als één van de meest controversiële uit hun dertigjarige carrière. Ook intern kwam de band opnieuw en meer dan ooit onder druk te staan. Paul Raven, die ten tijde van Fire Dances de bas overnam van Youth, was zelfs zo kwaad dat hij E.G. verplichtte om zijn naam van de plaat te halen. Het feit dat hij anno 2008 opnieuw gecrediteerd wordt, heeft uiteraard alles te maken met zijn onverwacht overlijden op 20 oktober 2007. Dat het volledige oeuvre van Killing Joke ook het latere werk- weer in zijn totaliteit verkrijgbaar is, is het mooist denkbare eerbetoon voor een gevallen muzikale held.