Tja, Noorse bands en garagerock, ze hebben wel iets met elkaar. Maar om nu te zeggen dat de plaatjes die de bands naar onze kop gooien ook altijd de moeite waard zijn, is weer helemaal iets anders. The Cheaters is er zo eentje. Het trio zoekt gelijke delen inspiratie in de beat van de jaren 1960 en de punky garagerock van de jaren 1970 en probeert daar op een of andere manier degelijke liedjes van te maken. En dan beginnen ze met een kort nummer, bestaande uit een drumsolo. Wat we daar mee aan moeten, geen idee. Its Alright verwijst daarna uitdrukkelijk naar The Beatles, maar we komen net zo goed liedjes tegen die de psychedelische kant op gaan (Oh Woman ) of refereren aan rockabilly of de gekte van The Stooges. Probleem is hier net die grote diversiteit qua invloeden. De band wil van teveel walletjes tegelijk eten waardoor alle coherentie verloren gaat. En daar kan de redelijk geslaagde cover van het Roky Erickson-nummer Reverberation weinig aan veranderen. Het is allemaal een beetje teveel willen en te weinig kunnen, als een hobbybandje dat zijn klassiekers wil eren maar vergeet dat een minimum aan overtuigingskracht en urgentie deel horen uit te maken van een rocknrollplaat.