C. Spencer Yeh is een van de mensen in de experimentele ondergrondse met de potentie een brug te slaan tussen die ondergrondse en de experimentele galeriecultuur van New York. Het feit dat hij een klassiek instrument als de viool bespeelt, heeft daar misschien mee te maken maar het is vooral de manier waarop hij dat instrument bespeelt die indruk maakt. Dit live document, dat in elkaar is gezet door New Humans’ Mika Tajima tijdens een expositie, is daarvan een uitstekend voorbeeld. Samen met Yeh en dichter Vito Acconci zoeken de New Humans een middenweg tussen visueel en auraal experiment. Een gebeurtenis waar je vooral bij moet zijn, maar ook met alleen deze live registratie krijg je een indruk van de kracht van het stuk. Het eerste van de twee nummers speelt vooral Acconci een hoofdrol. Zijn spreekstijl, waarin hij gebruik maakt van de rekbaarheid van zijn teksten, in letterlijke zin, vormt een rode draad door de snerpende, krassende feedback die de New Humans en Yeh samen loslaten. De spanning tussen die twee elementen is intens, maar de creativiteit van alle spelers zorgt er op den duur voor dat de intensiteit haast teveel van het goede wordt. Je wil focussen op één element, maar dat wordt haast onmogelijk gemaakt door het andere.
‘Double Negative’ is zonder Acconci en dat maakt gelijk dat de meeslependheid van dit tweede stuk veel grootser is. Yeh laat zijn viool daarbij geluiden maken die een klassiek getraind violist vast in zijn tenen voelt, maar het toont zowel de veelzijdigheid van het instrument als het talent van Yeh zelf. Hij is in staat om samen met de weggemoffelde drums en gitaarerupties van de New Humans, de twintig minuten boeiend en fascinerend te houden.