Het Nederlandse Bottrop-Boy label weet zich al enige tijd te manifesteren als een label met een scherp oog voor wat er zich afspeelt in de experimentele underground. Vorig jaar nog brachten ze albums uit van Mouthus en Starving Weirdos en met Carlos Giffoni hebben ze een nieuw renpaard met een behoorlijke naam in hun stallen.
Eternal Noise is echter niet die mokerslag die je verwacht van zon centrale figuur in de Amerikaanse noisewereld. De krachtige emotie die collegas als Prurient en Macronympha zo speciaal maken, is bij Giffoni vrijwel afwezig; hij concentreert zich meer op textuur en kleur dan op explosiviteit. Op alle vier de nummers gaat hij uit van de diepte van de synthesizer. Op het openende titelnummer creëert hij zo laag voor laag een korrelige superdrone die pas op het eind vuriger en zo nog een beetje interessant wordt. Met de meditatieve aanpak die Giffoni hanteert, is het vooral zaak om het volume open te draaien en je ogen te sluiten. Dan pas openbaart de gelaagde, sferische kwaliteit die Eternal Noise in zich heeft pas echt.