Uit de nevelen van de tijd en de moerassen van de noord-Braziliaanse stad Recife komt ons een pareltje toegevlogen, een lang verloren gewaand meesterwerkje. De nieuwe psych-folkies van onze tijd, de aanhangers van Devandra Banhart of van Coco Rosie, moeten dit in huis halen. We schrijven 1973. Brazilië kreunt onder een militaire dictatuur die elke vrije cultuur verstikt. Maar de hippiecultuur sijpelt toch binnen. In Recife zoekt een groepje dromers, dichters en muzikanten mekaar op. Zé Ramalho vertelt Lula Cortés over een magische steen in het binnenland, een oud indianenmonument. Ze trekken op “bedevaart”, op zoek naar het mysterie en de eenheid met de natuur. Paébiru bericht over trek- en zoektocht. Ramalho en Côrtes dagen de dictatuur uit, niet zozeer met woorden, wel met enkele platen die het tegendeel zijn van het conformistische eenheidsdenken dat de militairen willen opleggen. Paebiru is wereldmuziek avant-la-lettre. Alles wordt ineen gevlochten: free jazz, samba, muziek van de Braziliaanse Indianen, sitar, 12-snarige gitaar, Marokkaanse fluiten, diergeluiden uit de Braziliaanse wouden en uitfreakende elektrische gitaren. De plaat is opgedeeld in vier delen, volgens de vier natuurelementen: water, vuur, licht en aarde. Klinkt dit alles wat te new age in de oren? Geen nood: op twee tracks na wordt dat met brio vermeden. En om het verhaal compleet te maken: de oorspronkelijke lp-persing van 1000 exemplaren ging bijna verloren tijdens een studiobrand. Mr Bongo heeft deze parel niet alleen heruitgebracht, maar ook nog eens bijzonder vakkundig opgepoetst; het klinkt bijna te mooi om nog waar te zijn.