“Aaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhh, breuks en braak, een magistraal kotsplaatje”, zo noemt onze hoogzwangere huisgenote het nieuwe werkstuk van het uit de Gentse omstreken afkomstige Lugubrum. En in dit geval is dat natuurlijk een compliment, want deze band maakt nog steeds een eigenzinnige versie van black metal, waarin muzikale grenzen onbestaande zijn en blijven. Barditus lijkt nog dieper in zijn eigen ingewanden te zijn afgedaald, want zijn stem klinkt nog een ferm stuk vunziger en van pus doordrenkt dan voorheen. Binnen een en hetzelfde nummer gaat de band van traag naar snel naar experiment en terug, om later op de plaat een gothic aandoend sfeergordijntje op te trekken en dat dan weer in flarden te scheuren middels een van blastbeats overladen ragfestijn. De titels van de tracks zijn nauwelijks uit te spreken, maar daar heeft Lugubrum tegenover gezet dat naar het einde van de plaat toe een stem in het Nederlands een uit het Frans vertaald gedichtje begint voor te dragen. Ritueel of niet, het geeft wel charme aan dit weirde schijfje. Lugubrum blijft zichzelf telkens weer opnieuw uitvinden en is slim genoeg om voortdurend verder te evolueren en te experimenteren om het voor zowel hen als ons spannend te houden. Ten slotte is ook de opnamekwaliteit er met rasse schreden op vooruit gegaan in vergelijking met vroeger werk, waardoor er nu voor niemand nog bezwaren kunnen zijn om aan deze band eens zijn oren uit te lenen.