Op zijn soloreleases gaat Nicola Ratti David Grubbs achterna. Ratti tovert uit zijn gitaar repetitief-hypnotiserende maar op zich vriendelijke gitaarpartijen en laat bij gelegenheid zijn lijzige stem voorbijschuifelen. In tegenstelling tot Grubbs houdt hij het nog instrumentaler, iets minimaler en vrijwel percussieloos. Maar het timbre is helemaal Grubbs. Persoonlijk hebben we het wel een beetje gehad met elektro-akoestische atmosferische platen (hoe lang is Gastr Del Sol ondertussen ook alweer dood en begraven?), en Ratti voegt ook niets toe dat het genre een nieuwe impuls zou kunnen geven. Begrijp ons niet verkeerd, dit is niet slecht, maar we zouden deze plaat in 2008 enkel nog durven aanraden aan de liefhebbers, of de drone-adepten die weleens een rustigere variant willen uitproberen, of, wie weet, de elektronici die de gitaar recentelijk herontdekt hebben.