Sprookjesachtig of post-klassiek? Allebei een beetje en ergens in het midden. Dat is wat de klassiek gevormde pianiste Midori Hirano op haar tweede album laat horen. Waar Hirano eerder nog de computer vooral gebruikte om alle instrumenten die ze bespeelde aan elkaar te plakken, is het nu de computer die de plek van veel van die instrumenten opvult. Ondanks de elektronica is het altijd haar stem, de piano of de viool die de boventoon voert. Of ze nu echt in het Engels moet zingen, is een beetje de vraag, het komt wat geforceerd over. Ook is de muziek wat verkrampt omdat alles achteraf op elkaar geplakt is. Van dynamisch samenspel kan immers geen sprake zijn als je alles zelf in elkaar knutselt. Toch is ‘Klo:Yuri’ prettig om even de ogen bij te sluiten en weg te mijmeren, hoewel ze in samenspel met twee muzikaal gelijkgestemden een stuk beter uit de hoek zou kunnen komen.