De in 1992 overleden Arthur Russell is een onbekende bekende. Hij heeft met tal van grote namen samengewerkt, hits geproduceerd, maar het publiek kent hem nauwelijks (meer). En men weet al helemaal niet hoe omvangrijk Russells nalatenschap is. Dat is deels zijn eigen schuld: de breed georiënteerde componist, muzikant en zanger was berucht om zijn rusteloze creativiteit en perfectionisme, waardoor hij veel nummers niet afmaakte of in talloze versies opnam. Verder bewandelde hij vele muzikale paden. Hij studeerde cello en Indiase muziek, werkte samen met de New Yorkse avantgarde in de tweede helft van de jaren 1970, was sinds het einde van dat decennium succesvol schrijver van discosongs en pionier op het gebied van house. ‘Love Is Overtaking Me’ brengt ons weer een heel andere Russell. Uit het vele onuitgebrachte materiaal is dit een selectie, die loopt van ingetogen en gevoelige singer-songwriter-liedjes waarbij hij zichzelf begeleidt met gitaar of cello, tot steviger nummers met mensen uit de alternatieve scene. Het ene moment lijkt hij een Nick Drake met Amerikaans accent, het andere moment klinkt zijn muziek als Lee Claytons alternatieve countryrock. Maar vooral is hij zichzelf. De nummers zijn min of meer chronologisch geplaatst, zo ongeveer van midden jaren 1970 tot midden jaren 1980. Overigens zijn ze niet altijd even mooi gezongen, maar het is een sfeervolle en eerlijke plaat, terecht uitgebracht. Een aanwinst.