Een paar jaar geleden waren we behoorlijk in de wolken van Bartkuhns lichtvoetige Dreamland, uitgegeven op zijn eigen label Needs. De combinatie van kamerbrede klanktapijten met een ongegeneerde, eenvoudige muzikale inhoud beviel ons destijds wonderwel. Zijn derde album, The New Continent, scheert helaas niet dezelfde hoge toppen. Voormalig sessiemuzikant Bartkuhn koppelt op zijn nieuwe langspeler kitscherige muzak, filmmuziek en housearrangementen aan elkaar, en legt daarbij de nadruk op weelderige harmonieën. De onbeschaamde overproductie springt meteen in het oog. Het album klínkt professioneel, maar laat een essentiële steek vallen. The New Continent kreunt namelijk onder haar eigen gewicht; de cd is volgestouwd met ideeën, veellagige instrumentlijnen en bijgevolg te weinig auditieve rustpauzes. Door voorbij te gaan aan contrastwerking, torpedeert de componist/uitvoerder alle kansen om het begrip harmonie zélf in de schijnwerpers te zetten, wat volgens de persbiografie uiteindelijk toch wel de bedoeling was. Enkel de nummers Goodbye Dancing Hello God en Prayer / Dance Into The Sun kunnen ons nog enigszins bekoren, omdat ze ons vaagweg aan Sébastien Telliers werk herinneren. Maar ook dat is niet meer dan een magere troost, want jammer genoeg missen ze diens relativerende zelfspot.