Spazzcore, het zou een mooie omschrijving kunnen zijn voor de muziek van deze vijfkoppige band uit Sheffield. Vier mannen en een dame, waarvan die laatste, Eva Spence, alle zang voor haar rekening neemt. En dat hoor je er niet zo meteen aan. Het is pas als ze een fluwelen fluisterstemmetje opzet, dat we horen dat er een vrouw aan het woord is. En pas na even surfen, merken we dat ook alle andere zangpartijen door Eva Spence wordt verzorgdd. Daar hadden we even niet van terug. En dat is ook zo voor de muziek die deze jonge snaken, met een gemiddelde leeftijd van negentien jaar (en toch al vier jaar samen), hier bijeen hebben gegooid. Fantômas en Dillinger Escape Plan tegelijk, het is chaotische ADHD-muziek voor mensen die hun aandacht niet langer dan twee noten bij hetzelfde kunnen houden. Nintendo keyboards, krakkemikkige orgeltjes en rustpunten in de vorm van korte stukjes ambient, industrial of jazz verhogen het bizarre karakter van dit debuut, dat zijn titel alle eer aandoet. Een bak herrie waarbij het inmiddels opgeheven Blood Brothers in het niets verzinkt. Dat zegt uiteraard heel wat over dit Rolo Tomassi. En waar de Blood Brohters al eens durfden verzinken in nummers die overladen waren met oeverloos geschreeuw, is dat bij Rolo Tomassi allemaal quasi perfect gedoseerd. Eva Spence laat ons ‘alle hoeken van het spectrum’ horen, zonder een moment opdringerig over te komen. Alles aan deze plaat is neurotisch afgewogen, voor optimale inname door springerige gebruikers. Hysterics zit zo goed in elkaar dat we ondanks de muzikale hysterie kalm worden van het luisteren naar deze plaat. Telkens weer.