En hop, een nieuwe kwinkslag van een Gentse Gonzoïst komt mysterieus binnengevlogen door het zolderraam. Dit keer vanuit Quebec waar Corps-Morts zijn volière heeft staan. Het vogeltje heet Haruki en komt op de schouder zitten. Zijn oogjes twinkelen, het strijkt zijn vleugels en begint met zijn getjilp. In ‘tingelingsferen’ worden wij geleid door de banjo en xylofoon. Hun gebabbel is zo klein, als een gaatje. De houten vloer bezaaid met gaatjes kraakt en piept van hun pasjes en halve maatjes. Ook wel herkend als feedback, die grommend van verlangen weergalmt met splinters van geluid. De banjo zet door, stof dwarrelt neer uit de gaatjes die houtwormen hebben geknabbeld in de balken. Ruis daalt als een mist. Een paar niesbeurten verder is er een moment van helderheid. Akoestisch intermezzo. Een kleine gamelan symfonie zwelt op, ritselende en klakkende geluiden komen uit niemandsland en in de verte knagende stemmen als zang. Het is een fanfare om even bij te zitten en mee te knikkebollen. De banjo doet een korte tokkelbabbel en er valt zachtjes een deken van warme toetsendrones over ons heen. Wollenfabrikaat en geurend naar oude schapenvacht. Drones moeten niet altijd donker zijn om warmte te geven. Hobbelend richting einde horen we kinderen buiten joelen ergens in het ongewisse en we zijn terug af bij banjo met kompaan xylofoon die in een innige omhelzing rusten. Een duimpiano maakt zich ook kenbaar, stapvoets uit een donkere hoek van andere tonen. Dit experimentele tingelingtokkelfestijn klinkt organischer dan zijn elektronische voorgangers door de akoestische voorkeur van instrument boven digitaal. Een akoestische ruis, drone, grom of galm klinkt in lofi vorm toch teder en tastbaar. ‘Niet alles uit Gent is persé kraak’ is een nieuw gezegde. Met die woorden vliegt de vogel op, wolkwaarts.