Je bent voor, of je bent tegen. Een weg tussenin is er blijkbaar nauwelijks. Yo Majesty verdeelt nu al enige tijd de muziekpers wereldwijd. Zijn ze een duo luid kelende maar over het paard getilde Amerikaanse rapsters? Of zijn ze de toekomst van de hiphop en de urban electro ghetto, genre Diplo, Santogold of M.I.A? Laat één ding duidelijk zijn: wij zijn fan. En dat heeft niks te maken met de act van de twee dames. De twee zwarte lesbo’s maken er een goede of slechte geplogendheid van om op het podium te zwaaien met de blote, dikke buik en dito borsten. Dat is een gimmick, die zijn tijd wel zal meegaan. Het heeft wel iets te maken met de teksten van JWL.B en Shunda K. Zoals de dames zelf verklaren: “Als 50 cent mag rappen over zwaaiende vrouwenkonten, mogen wij dat als lesbiennes ook”. Kijk, dat noemen ze nu niggers with attitude. Twee vrouwen bovendien, die het mannelijke machowereldje van de hiphop aan hun laars lappen. Er zijn bovenal de songs: één onophoudelijke flow van vaak vulgaire teksten, met een occasionele ballade met heel veel soul, en het hoopgevende anthem ‘Never Be Afraid’. De onweerstaanbare elektronische beats drijven een mens weerloos en booty shakend naar de dansvloer. Ok, ze zijn minder vernieuwend dan ze zelf pretenderen. Maar Yo Majesty levert zonder twijfel een van de sterkste hiphopalbums van het afgelopen jaar.