Florian Schneider-Esleben heeft net Kraftwerk de rug toegekeerd, en we voelen ons een beetje triest. Uitgerekend op zon moment krijgen we het zoveelste eerbetoon aan de kinderen van Kraftwerk voorgeschoteld. De eerste aanblik (artwork) is positief, maar al snel toont deze dubbele cd zijn ware aard. Teveel tikfouten om toeval te zijn, en een onnodige sneer aan de groepen (onder andere New Order, Devo en DAF) die zo verstandig waren om niet op de uitnodiging in te gaan. Zou er echt nog iemand op deze aardkloot rondwandelen die nog geen compilatie heeft met alle clubhits van The Normal, The Neon Judgement, Nacht Und Nebel, Liaisons Dangereuses en Section 25? En bestaan er liefhebbers van Italo-disco die oprecht vinden dat hun helden schouder aan schouder gestreden hebben met Throbbing Gristle, Suicide en Cabaret Voltaire? Deze compilatie blijft conceptueel ondoordacht steken in platgetreden paden en goede bedoelingen. Ah, Le Son Du Maquis is het soort label dat deze poging wellicht laat volgen door de kinderen van Bob Marley of Black Sabbath. Wij halen onze schouders op, nemen de cd Autobahn uit het rek, en fahren superieur de nacht in.