Aaron Funk kennnen we voornamelijk als de breakcorepionier Venetian Snares. Ooit gevraagd door een portier van Paradiso naar zijn muzikale stijl antwoordde Funk ‘crazy shit’. In een ander muzikaal alter ego, Last Step, is de overrompelende en inspirerende waanzin wat minder nadrukkelijk aanwezig. Op het tweede album als Last Step herkennen we de snel wisselende ritmes waarmee Funk als Venetian Snares onder meer furore maakt, maar in plaats van de woeste breakcore horen we acidbliepjes, funky grooves en kitschy beats.
Dat maakt het voor mij wat meer gewoontjes en daar zit ik in het algemeen niet zo op te wachten; ik hoor te veel hoge in plaats van lage tonen. Desondank staat de genialitieit van Funk immer garant voor meer dan aanvaardbare platen. ‘1961’ is dan ook een volwaardig onderdeel van ‘s mans oeuvre, maar ik kijk meer uit naar een nieuwe Venetian Snares plaat, vooral als hij weer aan de slag gaat met op het eerste gezicht en gehoor echt ‘branchevreemde’ muziek als klassiek.
Twee jaar na zijn indrukwekkende debuut ‘My Demons’ bekent Greg Sanders oftewel Distance kleur. Waar haalt deze dubstepproducer zijn mosterd ook vandaan, buiten het geijkte dubpotje? Deze vraag blijkt een even opvallend als gevarieerd antwoord op te leveren. In ‘Out of Mind’ horen we heavy metal gitaren en fraai gitaargetengel. Elders horen we experimentelere nummers die minder sterkt leunen op de verwoestende bassen. Ook industrialinvloeden komen voorbij, al kan anno 2009 gezegd worden dat Scorn in de jaren negentig misschien wel zijn (dubstep)tijd vooruit was. ‘Repercussions’ markeert met bijvoorbeeld het album van Neil Landstrumm een nieuw begin voor de dubstep, waar het experiment belangrijker wordt gevonden dan de stijlvastheid en dat is meestal altijd positief. Zoals meestal bij Planet Mu is het album uitgebracht op zowel (driedubbel) vinyl als cd. Bij de cd-versie zit nog een tweede cd, ‘Chestplate’ met daarop werk van Distance dat op zijn gelijknamige label is uitgebracht. Ook daarop figureren bijvoorbeeld zware gitaren, niet mijn ‘cup of tea’ maar Distance zet als muzikant wel een flinke stap vooruit en dat is iets wat we meestal niet van de huidige dubstepplaten kunnen zeggen.
Starkey was enige jaren geleden een van de eerste dubstepproducers in Amerika. Hij organiseerde maandelijkse avonden in zijn stad Philadelphia en was samen met kompaan DEV79 verantwoordelijk voor fijne plaatjes, die net genoeg verschilden van hun Engelse soortgenoten. Het was echter onvermijdelijk dat Starkey ooit een plaat op een Brits label zou uitbrengen. Planet Mu is dan een logische keuze omdat dat label altijd de grenzen opzoekt van de elektronische muziek. Op ‘Ephemeral Exhibits’ horen we dan ook meer dan louter dubstep. Er zijn bijvoorbeeld acid- en elektro-invloeden. Die maken het album minder ‘zwaar’ dan zijn vroegere werk. Of dat een verbetering is ben ik nog niet uit. Wel maakt veelvuldig draaien dat ik deze plaat steeds beter ga vinden, maar men kan het ook gewenning noemen. Een ding is duidelijk: met platen als die van Distance, Neil Landstrumm en Starkey zit er nog genoeg rek in de dubstep. Benieuwd welke kant de muziek opgaat.