In beperkte kring staat Paul Kalkbrenner al sinds zijn debuut in 1999 geboekstaafd als een uitzonderlijk talent. De Duitser verstaat de kunst om dansmuziek te maken die indiekids, notoire labelspotters (we kijken diep in onze eigen ziel) en muziekliefhebbers tout court kan bekoren. Wat Kalkbrenner zo uniek maakt, is dat zijn sound vaak melancholisch, weids en authentiek klinkt (echte instrumenten, een korrelig geluid, de epische gitaar in Azure), maar toch uitstekend blijkt te werken op de dansvloer. Het is geen toeval dat de Berlijner vaak opduikt in de playlists van goed volk als James Holden en al jaar en dag resideert op Bpitch Control, het label van Ellen Allien dat een patent lijkt te hebben op atmosferische techno (zie ook Sascha Funke). Met zijn nieuwste album levert de voormalige televisiemaker met verve de soundtrack voor de film ‘Berlin Calling’ af, waar hij zelf, pittig detail, de hoofdrol in speelt. Niet alle nummers zijn gloednieuw, wat ervoor zorgt dat Berlin Calling veeleer een officieuze Best Of is dan volwaardig nieuw werk (één nummer op de plaat werd trouwens geschreven door labelgenoot Sascha Funke). Kalkbrenner beseft dat een soundtrack meer is dan muzikaal behang en maakte een uitmuntende en diverse selectie. Zelden heeft een dansplaat zo vurig en volwassen geklonken als Berlin Calling, een plaat die de tand des tijds moeiteloos zal doorstaan. Het wordt wachten tot ergens midden september wanneer de film ook in onze contreien als dvd-versie zal verschijnen. Jammer, want als de film dezelfde hoge standaard haalt als de plaat, dan is er een klassieker geboren. Uitzonderlijk.