Sinds het ontstaan van Days Of Betrayal in 2004 leverde de band een demo en een minicd af. Echt debuteren doen ze met Decapitated For Research, een album dat we in het segment van de deathcore kunnen plaatsen. Metalcore vermengd met death metal dus, zonder pig squals maar wel met diepe grunts die afwisselen met ferm geschreeuw. Niels Dhuyvetters is geen wereldzanger, maar hij slaagt er wel in om mooi binnen de lijnen van het groepsgeluid te kleuren, zonder uit de toon te vallen. De band nam de plaat op in Groot-Brittanië, waardoor ze heel professioneel klinkt maar bij momenten wel een beetje te gelikt. Daardoor komt de agressie die in de muziek zit ingebakken niet steeds volledig tot zijn recht. Daarentegen zitten de tien nummers wel vol met krachtige gitaarriffs en melodielijnen die blijven hangen. Jammer genoeg zijn op een paar uitzonderingen na de nummers niet sterk genoeg om in zijn geheel te bekoren. Uitzondering daarop is het prachtstuk Execute Hope, dat ons zowaar wat doet denken aan Belgiës grootheden Aborted. De overige nummers bulken van de net niet voldoende gekanaliseerde ideeën. Maar voor een debuut kan deze plaat zeker tellen. Nu nog een beetje stroomlijnen en een extra portie eigenzinnigheid toevoegen, en dan kan Days Of Betrayal uitkomen boven de gemiddelde band in dit genre. Het uit Nijmegen afkomstige Myrkvar tapt dan weer uit het battle metal-vaatje, een genre dat zijn glorietijd al een paar jaar achter zich heeft. Ze begonnen met black metal maar raakten stilaan geobsedeerd door middeleeuwse en andere folkmuziek, die ze nu proberen te integreren in hun geluid. Violen openen de plaat, de sfeer zit in eerste instantie goed met Stilte Voor De Storm. Daarna komt I Viking en dan komen de problemen al boven. Violen en keyboards met engelengezang, dat zit snor, maar als de heavy gitaren, de drumbombardementen en de grunts worden bovengehaald, klinkt de band al snel belegen, achterhaald en is ook de productie maar middelmatig, waardoor veel verloren gaat. Als binnen de nummers dan ook nog de tempowisselingen en motiefjes te veel worden herhaald, slaat de verveling toe. Op Trollisfarne herpakt de band zich, met inventief spel op de keyboards, maar al snel vervalt het nummer in hetzelfde euvel als zijn voorganger. Eigenlijk moet Myrkvar de nummers gewoon een stuk beknopter spelen, om langdradigheid en verveling tegen te gaan.