Het heeft even (vier jaar!) geduurd, maar hij is er: de opvolger van zijn vorige langspeler, Venice. Christian Fennesz moet zowat één van de meest invloedrijke – en vaakst geïmiteerde – figuren zijn in de hedendaagse elektronica-wereld. En als je naar de opener van zijn nieuwe album, de titeltrack van tien minuten, luistert dan begrijp je meteen waarom. Duizenden drenkten hun gitaar reeds in een bad van muterende ruis en gemanipuleerde klanken, maar slechts weinigen deden het met zoveel finesse als de Oostenrijker zelf. “Ik houd ervan om dingen in mijn muziek te verstoppen en er slechts een klein spoortje van achter te laten: je denkt dat je iets hoort, maar je bent er eigenlijk helemaal niet zeker van”, vertelde hij onlangs. Tonen, ondertonen en boventonen duiken subtiel op om weer te verdwijnen op het moment dat je denkt dat je ze te pakken hebt, wat een eindeloos spel van vermoedde, gesuggereerde en ingebeelde melodieën met zich meebrengt. Als Black Sea al verschilt van zijn voorgangers is het misschien in het feit dat hij op dit album nog meer openheid, schijnbare onbepaaldheid in zijn nummers toelaat. Dit is een plaat waar je de volgende jaren, wachtend op zijn opvolger, telkens opnieuw met verraste oren naar kan luisteren. En – dient het nog gezegd? – het artwork van Jon Wozencroft is ronduit schitterend.