Dit is het vierde album van de Italiaanse band R.U.N.I., dat alleen op 10inch verschijnt, waardoor wij alweer worden opgezadeld met een cdr van nul en generlei waarde. Het kwartet, Fabio Bielli, Alessandro Ruppen, Daniele Malavasi en Roberto Rizzo, leuteren lekker in het Italiaans in nummers die wat doen denken aan een circus. Alles door elkaar, denkend dat ze aan progressieve dementerende experimentele rock doen, maar eigenlijk doen ze gewoon een beetje moeilijk om te verbergen dat geen enkele van de zeven nummers op dit schijfje echt steek houdt. Het klinkt allemaal een beetje te amateuristisch, met een Daniele die soms mooi zingt, maar bij momenten ook ongelooflijk uit haar bek stinkt. Wat een onzin kweelt die dame! Zelfs zonder dat we er een woord van snappen, vinden we dit niet om aan te horen. Muzikaal zoeken ze het ergens tussen een Trumans Water met een slechte dag, een verpieterd humeur en defecte opnameapparatuur, en de huppelpunk van een tweederangsgroepje als Delta 5 van de jaren stillekes. Het mooiste aan dit schijfje is het hoesje, maar ook dat kunnen we niet echt beoordelen. Het is een kopietje waarbij de info alleen te lezen is met een sterk vergrootglas.