Dat komt er natuurlijk van. Shellac is zo traag in het uitbrengen van nieuw werk, als het er sowieso ooit nog van zal komen, dat meer en meer mensen dit als een serieus gemis gaan zien. En daar komt Three Second Kiss op de proppen. Drie Italianen (uit Bologna) zijn het, en aan hun alweer vijfde cd te horen zijn ze idolaat van Steve Albini en zijn kornuiten. Zo idolaat dat ze gewoon nummers schrijven die volledig in de lijn liggen van hun grote voorbeelden. En daar hoort ook de stem bij. In de drie eerste tracks laveert de stem nog een beetje tussen Mark E. Smith en Steve Albini, maar daarna is de Albini-kopie alomtegenwoordig. Ook muzikaal is dit Shellac in al zijn details nagespeeld, met eigen nummers weliswaar. En is dat jammer? Eigenlijk niet. Er kan nooit genoeg Shellacmuziek op de wereld zijn, zelfs al is het een Italiaanse doorslag van het echte Shellac. Moeten ze maar nog eens iets uitbrengen. Desnoods op 78 toeren. En Albini vindt het trouwens allemaal best, want hij doet regelmatig de engineering voor werk van de band.