L’Enfance Rouge is zo’n band waar niet gemakkelijk greep is op is te krijgen. De leden komen uit Italië en Frankrijk en voor elke plaat kiezen ze een bepaalde stad uit als titel, waarrond ze dan een aantal nummers maken die eigenlijk weinig tot niets met de desbetreffende stad te maken hebben. ‘Trapani’ is hun zesde album en ook nu weer vermengt de band noiserock met mediterrane invloeden. Dat laatste hebben ze dit keer vooral te danken aan de medewerking van het ‘Institut Superieur De Musique Of Tunisi’. Ze proberen hun nummers te doen klinken als handelsroutes, waarin noisy rock samengaat met Arabische fluitjes en aanverwante klanken. Bij momenten slagen ze erin om ietwat memorabel te klinken, maar meestal blijft het trio hangen bij proberen, experimenteren en hopen dat er iets degelijks uitkomt, wat maar zelden echt het geval is. Ze verwijzen naar Keiji Haino als grote invloed. Daar horen we zelf echter quasi niets van terug. L’Enfance Rouge probeert muzikale wegen te vinden die zich buiten de gebaande paden bevinden, maar het is een zaak van vallen en opstaan. Naar onze smaak vooral een zaak van vallen. Het trio is te veel aan het zoeken en te weinig aan het afronden, te vrijblijvend proberen en er dan plots de brui aan geven.