Het debuut van Towers Of London, Blood, Sweat And Towers, kreeg in dit blad alleen maar een sneer als recensie. Dit vanwege de aanhoudende slogan This Is Property Of TVT Records doorheen de nummers, waardoor we geen enkele track behoorlijk konden beluisteren, en dientengevolge ook geen oordeel konden vellen. Inmiddels zijn we een paar jaar en bezettingswissels verder, maar veel is er aan het geluid van deze Londenaars niet veranderd. Nog steeds willen ze net zo arrogant overkomen als de Sex Pistols en klinken als de New York Dolls. Slagen doen ze in geen van beide. Ze willen zo graag de punk uithangen, en proberen muziek te maken zoals die in 1977 werd gemaakt. Ook toen waren er massas bandjes die slechts derderangspunk uitspuwden en nooit verder geraakten dan een single en misschien zelfs een debuut en daarna in de modder van de geschiedenis verzeilden. Towers Of London zou toen ook tot die snel te vergeten groepjes hebben behoord. En al zijn we dan meer dan dertig jaar later, en zijn ze fier als een gieter op hun single Naked On The Dance Floor, dit is een Britse band om snel te vergeten. Geen enkel memorabel moment, een uitermate irritante zanger en nummers die allemaal als doorslagjes klinken van nummers van andere bands. Gewoon bagger dus.