Dit drietal uit Tokyo wordt gemakshalve op de dronehoop gegooid maar eigenlijk is dat onzin. Natuurlijk ontstaan dreunende onderlagen door het samenspel van gestoorde gitaren, freestyle drums, feedback en hoorns, maar zelf zouden we Tetragrammaton eerder tussen de progressieve rock, improvisatiemuziek of de pure psychedelica onderbrengen. De occult geïnspireerde (vier letters voor de naam van God) groepsnaam wordt eer aangedaan via sjamanenstemmen, heidense instrumenten en een drummer die zichzelf in trance mept. De twee cds (studio en live) geven een goed beeld van de potentie van deze Japanners, en wie iets voelt voor een huwelijk tussen Acid Mother’s Temple en de meest epische/rituele momenten van krautrockers als Can, zit goed voor een hoofdtrip van meer dan honderd minuten.