Muziek is een ketting en alles komt terug. De ene band inspireert de andere en na verloop van tijd is er opnieuw ergens een cirkel rond. Niet dé cirkel, want goede muzikanten onderscheiden zich door nieuwe en relevante dingen toe te voegen aan oude geluiden. Loop is in dat verband een significant voorbeeld. Een hedendaagse gitaarsensatie zoals pakweg A Place To Bury Strangers baseert zich op de sound van The Jesus And Mary Chain, terwijl die Schotten (onder andere) de mosterd haalden bij een groep als Loop. (En die refererentie telt evenzeer voor My Bloody Valentine als voor de shoegazers van Slowdive.) Elke nieuwe generatie beïnvloedt namelijk op haar beurt de volgende. Ook The Black Angels, een ander recent bijvoorbeeld, zijn schatplichtig aan de hallucinogene spacerock van Loop en zullen zelf misschien ooit als ijkpunt gelden voor alweer nieuwe bands. Op hun beurt greep Loop –in essentie het vehikel van Robert Hampson– terug naar sixties punk, psychedelische rock en krautrock. Genredefiniërende artiesten als MC5, The Stooges, vroege Hawkwind en Can waren bijgevolg determinerend voor de sound van Loop. Groepen die in dat proces een cruciale rol spelen, beschouwen we als een scharnierband, een essentiële schakel in de ketting. In zijn niche staat Loop samen met Spacemen 3 geboekstaafd als zo’n scharnier. Hun modus bestond uit dissonante gitaarfuzz, oneindig herhaalde akkoorden, veel wah-waheffecten, monotone zangpartijen, pulserende drums, onderhuidse agressie en tranceverwekkende psychedelica. En drugs, véél drugs. En stroboscopen, véél stroboscopen. Daarmee drukten ze hun stempel op een hele generatie groepen, al heeft hen dat niet meer dan een cultstatus opgeleverd. Loop bracht niet meer dan drie albums uit, waarna Robert Hampson Main oprichtte, even opdook bij Godflesh en vervolgens solo ging. ‘Heaven’s End’ en ‘Fade Out’ verschenen respectievelijk in 1987 en 1988; het derde en laatste album ‘A Gilded Eternity’ in 1990. De eerste twee zijn nu eindelijk opnieuw verkrijgbaar en werden flink voorzien van extra materiaal. Zo veel zelfs dat beide uitgaven nu als dubbelcd op de markt worden gebracht. Zowel ‘Heaven’s End’ als ‘Fade Out’ bevatten een John Peel-sessie en verder heel wat alternatieve versies van albumtracks. Ten slotte willen we nog meegeven dat op de bonuscd bij ‘Heaven’s End’ twee uitstekende coverversies terug te vinden zijn van ‘Rocket USA’ van Suicide. Nog zo’n scharnierband.