Het was een indrukwekkende performance eind 2008 in de Amsterdamse Sugarfactory, tijdens de presentatie van de compilatie Filles Fragilles 2. Op het podium stond een Frans meisje met een breekbare stem die af en toe een krakend plaatje op een pick-upje aanzette. Naast haar een Belgische gitarist die gedoseerd prachtige tonen uit zijn gitaar haalde. Ziedaar één van de schaarse optredens van Francoiz Breut in Nederland. Zuchtmeisjes is binnen de Gonzo-burelen een gevoelig onderwerp. Maar de Française Francoiz Breut, tegenwoordig in Brussels wonend, staat ver boven deze discussie. Ze volgde haar muzikale opleiding bij een aantal kopstukken uit de nouvelle scène Françaises zoals grondleggerDominique A en Katerine. Maar ze leerde ook veel van buitenstaanders als Joey Burns (Calexico) of Herman Düne. À LAveuglette is haar vierde album, waarop ze alles wat ze geleerd heeft nu zelf in de praktijk brengt met haar twee begeleiders. Het resultaat mag er zijn: spannende, breekbare muziek met een minimum aan begeleiding. Luister naar Mouchoir De Poche met zijn simpele dobro-thema, stil drumwerk en kleinschalige achtergrond geluiden. In andere tracks komt af en toe de elektrische gitaar naar voren, maar altijd in dienst van haar mooie, zachte bijna fluisterende stem. Met dit album bewijst Breut dat ze, na drie albums vol gastmuzikanten, ook muziek kan maken zonder haar beroemde vrienden en dat ze binnen de categorie zuchtmeisjes een unieke positie inneemt, waarbij het meer over muziek dan zuchten gaat.
In dit verhaal past ook Marianne Dissard. Dankzij haar aanwezigheid op Filles Fragilles 1 wordt ze ook als zuchtmeisje gelabeld. Ze leeft echter wel in Arizona, waar ze met hulp van producer Joey Burns en andere leden van Calexico en de band van Willie Nelson, een debuutalbum heeft gemaakt vol americana invloeden. Op LEntredeux zorgen de zwoele stem van Dissard en haar Franse teksten plus de hand van de meester Joey Burns voor een unieke samenwerking met veel belofte voor de toekomst.