Grey Filastine heeft sinds zijn debuutalbum ‘Burn It’ in 2006 zeker niet stilgezeten en de wereld rondgereisd voor meer dan 60 optredens. Deze reis was meteen ook de aanleiding voor het opnemen van nieuw materiaal en diverse samenwerkingen. Het resultaat slaat in als een bom, want over de elektronische veelzijdigheid kan men hier niet twisten. Filastine slingert tussen dwarse beats, dubstep, electro, hiphop en wereldmuziek in, als een onnavolgbare nomade die zich thuisvoelt in beweging. We komen langs desolate plekken, uitgebrande huizen, wegen met gaten en de violen zwellen aan. ‘Fitnah’ is zo’n beklagende song, waar Jessika Skeletalia Kenney in het Arabisch een melancholische toon zingt terwijl moddervette beats en echo’s haar om de oren vliegen. Hoge tonen klinken speels en 2 MC’s uit Japan en Aborigonaal Australië dueleren op het staccatto van klikkende beats. Samples van politieke aard vormen her en der bruggen naar volgende uitvoeringen. Even uitrusten met een experimenteel flamenco stuk en in ‘Con las Manos en la Masa’ worden we getrakteerd op Argentijnse riedels met laserachtige baile funk ritmes. De song ‘B’Talla’ is een parel, waar de Algerijnse zinspelingen van Rabah aan zoemende beats en Maghreb sferen worden gekoppeld. Flamenco zangeres La Perla sluit het geheel af onder een donderwolk van effecten en het is een uitputtende reis geweest. Dit is inderdaad geen vernieuwende elektronica die zomaar in een studio verzonnen had kunnen worden, maar enkel te verkrijgen uit een culturele missie die het begrip ‘globaal’ kon ontstijgen. De wereld volgens Filastine is momenteel geen eerlijke of rechtvaardige wereld en dat laat hij gedurfd horen in geluid, woord en sfeer. Gelukkig staat hij niet alleen. Malorix is het alterego van de Fries Jelmer Cnossen uit Rotterdam. Zoals de haven zijn buitenlandse schepen herbergt, zo heeft Malorix zijn muzikale invloeden goed uitgekozen, met hun neus gericht op het verre oosten. De wereldse tonen komen uit streken als India, het Midden Oosten, Noord-Afrika, Turkije en Rusland. Zelfs het vaderland mist niet en in ‘Redder das Vaderlands’ wordt een toespraak van premier Balkenende door de mangel gehaald. Dit alles op een zwevend tapijt van gebroken beats die uit de breakcore hoek komen. Een enkele compositie is meer dub dan break en dat zorgt voor de nodige verse lucht zonder te vervelen. Aldus globaal geslaagd, Malorix mag zich bij de muzikale moraalridders voegen. 2009 is al goed begonnen.