Drie platen die uitkomen op het door Sufjan Stevens en zijn stiefvader opgerichte label Asthmatic Kitty. Een label dat zich de laatste jaren heeft onderscheiden door het consequent uitbrengen van boeiende platen. Naast Sufjan Stevens zelf, van onder andere Castanets en My Brightest Diamond. David Michael Stith werkte met die laatste mee aan haar eerste plaat Bring Me The Workhorse. Het was in die periode dat DM Stith zijn muzikale passie terug voelde opflakkeren. In alle stilte schaafde en knutselde hij twee jaar aan de songs die uiteindelijk op deze plaat terecht zijn gekomen. Een collectie songs waar de kwaliteit van afdruipt. Soms vol gearrangeerd met strijkers, soms zeer ingetogen. De basis waar hij van vertrekt zijn echter steeds folksongs waarin hij zijn gevoelens, zijn spirituele zoektocht in muziek tracht te vatten. Muziek die gestut wordt door de bijzondere stem van Stith. Hij heeft lange tijd zijn muzikale passie onderdrukt, gelukkig heeft hij dit niet langer gedaan. Een prachtig, eerste album van deze getalenteerde muzikant is het gevolg. (www.dmstith.com). Nu Sufjan Stevens het even wat kalmer aan doet qua releases heeft hij zich toegelegd op de productie van het debuutalbum van The Welcome Wagon, de muzikale uitlaatklep van Vito Aiuto en zijn vrouw Monique. Vito is op dit moment dominee in de Resurrection Presbyterian Church in Brooklyn, New York. In zijn vrije tijd begon hij samen met zijn vrouw muziek te maken. Eerst nog in hun eigen huiskamer. Daar zongen ze oude hymnes en gospelliederen. Langzaam maar zeker groeide hun zelfvertrouwen en begonnen ze ook publieke optredens te geven. Daar werden ze opgemerkt door Sufjan Stevens die hen aanbood om mee te werken aan de productie van hun eerste plaat. Een invloed die te horen is op deze plaat. En toch konden ze ook hun eigen stempel drukken. Op deze plaat worden invloeden uit gospel en folk op mooie wijze samengesmolten. Daarnaast zijn er ook een aantal bijzondere covers zoals Half A Person van The Smiths en Jesus van het ook niet echt diepchristelijke The Velvet Underground. Gezien de stijl van de muziek en de albumcover werd hier en daar gefluisterd dat dit een nieuwe plaat van Sufjan Stevens was. Een vals gerucht waarmee het talent van dit duo wordt ontkend. (www.myspace.com/welcometothewelcomewagon). En dan is er nog Fol Chen, de groep rond Samuel Bing. Ook zij vertrekken vanuit de folktraditie om een eigen universum op te bouwen. Een universum waar plaats is voor ritmische uitbarstingen en elektronische drumtracks. Nooit minder dan spannend te noemen. De religieuze component is hier minder prominent aanwezig. Eén van de meest geslaagde nummers op de plaat is No Wedding Cake. Niet dat de andere nummers veel moeten onderdoen. Op het nummer Cable TV krijgen ze ook nog de hulp van Angus Young van Liars. (www.myspace.com/folchen). Drie releases waarmee Asthmatic Kitty zijn rol als één van de boeiendste labels van het moment bevestigt. Drie keer een eigen betoverend universum. We moeten nog oppassen dat we niet gaan geloven in God.