Het, van oorsprong, avanthoplabel Anticon toont de laatste jaren een muzikale verbreding. De laatste releases van bijvoorbeeld Why? bevonden zich al meer in de muzikale vijver genaamd indierock. Met deze release zetten ze nog een stap verder op dit pad. De huiskamervlijt van Samuel Wisternoff heeft geen raakvlakken meer met het oorspronkelijke geluid van het label. Of dit soort diversifiëring goed is voor een label is een andere vraag. Maar goed, we willen geen afbreuk doen aan deze plaat. Want die is wel meer dan behoorlijk. Op het eerste gehoor zijn er veel aanzetten tot songs te horen. Vooral in de korte tussenstukjes. We horen gemuteerde folk in een nummer als Bastard Eyes, springerige indierock in Frustrating en zelfs avanthop in The Small Percent. Als het zo wordt opgesomd lijkt het een plaat die van de hak op de tak springt. Niets is minder waar. Het klinkt toch allemaal vrij coherent en dat is de verdienste van Wisternoff. (www.sjesau.co.uk).
De beste Belgische avanthoppers waren Cavemen Speak. Eén van de leden van die band, Nomad, legt een soortgelijk parcours af als Why?. Op dit nieuwe album evolueert hij nog meer naar een geluid dat minder gebaseerd is op beats en meer op songs. Wat telkens opvalt is de klagerige zang die Kortrijkzaan Nomad (pseudoniem van Ruben Kindermans) al jaren kenmerkt. Een zeurderige stijl die voor sommigen het luisteren naar deze ‘Cats and Babies’ niet tot een onverdeeld genoegen zal maken. Maar als je daar doorluistert hoor je ook een collectie meer folk georiënteerde songs die twijfelen tussen beklijven en afstoten. Twijfel die ook ons blijft verscheuren. En toch worden we soms ontroerd door de muziek. Net als een groepje Japanners, want zijn eersteling Lemon Tea was dankzij de release op het Japanse label Hue makkelijker daar te verkrijgen dan in Europa. Dat is voor deze nieuwe release alleszins geen probleem. Doe er je voordeel mee, als je echt wil natuurlijk. (www.myspace.com/homesicknomad).