Muziek maken is keuzes maken. Iedere muzikant heeft natuurlijk een eigen stijl en een eigen stem, maar wat hij daarmee precies aanvangt is niet altijd wat je als luisteraar zou willen dat hij zou doen. Frustrerend zijn dan ook die platen waarin je diep verborgen een prachtplaat hoort, die de muzikant heeft verkozen níet te maken. Leuk zijn dan weer de platen die gerust hadden kunnen verzanden in slappe hap, maar die met wat kunstgrepen toch gered zijn. The Hive, de nieuwste soloplaat van de vooral van Espers bekende Greg Weeks, zit daar eigenlijk precies tussen in. The Hive is een en al psychedelische folk, Engeland en 1967. Een van de nummers heet zelfs Donovan, om het ons makkelijk te maken. Dat betekent enerzijds lievige zwijmelmelodieën en anderzijds trippy effecten. Regelmatig is te horen hoe Weeks heel gemakkelijk mainstream pop zou kunnen maken en had kunnen doorbreken met zijn muziek op de soundtrack van een semi-diepzinnige Hollywood-film, als hij maar licht andere keuzes zou maken. Een nummer als ‘Lay Low’ behoeft alleen een verzorgder gitaartje en een wat nettere drums en Natalie Portman zou er van smullen. Het is daarom des te spannender dat Weeks die keuze bewust niet maakt, maar met lichte toetsjes kleine weerhaakjes aan zijn muziek toevoegt. Anderzijds zou de avontuurlijkere luisteraar willen dat hij dat een stuk meer had gedaan. Want na een paar nummers begint het zich toch aardig te wreken dat Weeks eigenlijk een vrij saaie stem heeft en dat veel van de liedjes eigenlijk te wollig voor worden zijn. En dan mag je af en toe wakker geschud worden door weer zon lekker scheef, vies orgeltje, daarna val je toch weer in slaap. Uiteindelijk blijft de boel steken tussen brave liedjes en psychedelica. Weeks kon toch niet kiezen.