Phillip Cope is het enige overblijvende lid van het in 2001 opgerichte, uit Savannah, Georgia afkomstige Kylesa. De band heeft in zijn bestaan al tal van bezettingswissels ondergaan, maar lijkt nu, zeker met Laura Pleasants in de rangen, zijn definitieve bezetting te hebben gevonden. En dat resulteert in hun beste, inmiddels vierde, album. Alle stukjes blijken eindelijk op hun plaats te zijn gevallen. De beide kernleden spelen gitaar en zorgen voor de zang, terwijl drummer Carl McGinely alles netjes bij elkaar houdt met zijn trefzekere drumspel. Om de band live nog meer power te geven, heeft het trio nog een tweede drummer ingehuurd, Eric Hernandez, die niet op de plaat is te horen. Ook de bas wordt door het kernduo bespeelt op de plaat, en live worden die loodzware honneurs waargenomen door Javier Villegas. Het is een vreemde manier van werken eigenlijk, want is de band nu een trio of een kwintet? In elk geval spelen ze een eigenzinnige vorm van metal, wat hen tournees opleverde met zowel Mastodon, High On Fire als Torche. Op Static Tensions slaagt Kylesa erin om sludgemetal te combineren met avant-gardistisch experiment en progrock wat uiteindelijk klinkt als een verrassende kruisbestuiving tussen Neurosis en Of Cabbages And Kings. Scale The Summit, een kwartet waarvan de leden gemiddeld 22 lentes tellen, komt met een tweede album, na het zelf uitgebrachte debuut Monument. Carving Desert Canyons is een matuur instrumentaal mathrockalbum dat gelijke delen Cynic, Don Caballero en Dream Theater in zich draagt, en overtreft moeiteloos zijn voorganger. Het technische kunnen van deze muzikanten tart de verbeelding. En daar voegen de heren nog een feilloos gevoel voor pakkende melodieën aan toe, zonder zich tot één trucje te beperken maar blijvend experimenterend om de grenzen van hun sound af te tasten. Bovendien klinkt de band nergens gekunsteld, integendeel, de plaat is een organisch geheel waarin alle nummers samen een verhaal lijken te vertellen. Het mathrockgenre heeft dus toch nog een toekomst.