De foto op het hoesje geharkt grind rond een steen – is een clichébeeld van Zen. Inderdaad bedoelt Luigi Turra de drie muziekstukken op Enso als contemplatief, maar verwacht nu geen zweverige soundscapes. Meditatie heeft minder met zweverigheid en onthechting te maken dan met aandacht en openheid, en zo komt Turra niet met rustgevende zeegeluiden en fluitende walvissen aanzetten, maar onderzoekt hij klanken, texturen en de ervaring van geluid. De eerste meditatie wordt ingeluid met een bel, waarna onverwachte klappende geluiden klinken, weer gevolgd door een Japanse fluit, met veel lucht bespeeld, en het getokkel op snaarinstrumenten. Aanrollende en wegebbende elektronische klanken gaan vergezeld van gekraak en getik. De Italiaanse geluids- en installatiekunstenaar zoekt naar de contrasten en het evenwicht tussen klank en stilte, en traditionele instrumenten (met hun organische geluid) en elektronische geluiden, tussen aangename geluiden en diepe resonanties. Enso is ook een uitnodiging aan de luisteraar om te zitten en te ervaren.