Het hoesje verraadt het al een beetje. Deze plaat, daar zullen we geen bal aan vinden. Een kale knikker op een lijf op een fiets, een pipo achter een keukenladder met hoed en gitaar en tot slot een oude vunzigaard, stijl Roland die net als die laatste maar niet naar de eeuwige jachtvelden wil verhuizen. En uiteraard speelt het trio bluesrock, zo van dat soort waar de meeste mensen het liefst heel ver van af blijven. Maar omdat ze uit Nederland komen, twee leden al eens bij de fifties blues band Marbletones spelen, eentje zelfs Plastic Bertrands superhitje ça plaine pour moi mee inspeelde en eentje mee op tournee ging met Tracy Bonham, dienen we deze plaat toch op te zetten. En we beklagen het ons al snel. Wat een bagger. Alle stereotiepen van het bluesrockgenre komen voorbij, en Black Top doet er niets mee. De zang is vervelend, de riffs gewoontjes en de liedjes op zich konden ook heel wat inventiever. En als het de bedoeling was om retro te klinken, wat hun goed recht is, dan moet het toch ook heel wat beter dan we hier te horen krijgen. Deze band is allicht in een bruine kroeg met een zatte kop nog enigszins te tolereren, maar op cd hoefde deze muziek echt niet.