Tja, Eagles Of Death Metal. Wat moeten we ermee? Ware het niet dat Josh Homme hand- en spandiensten verleende aan deze band van zijn vriend Jesse Hughes, zou er allicht geen haan naar kraaien. Op het podium is van Homme geen spoor te bekennen, op het plaatwerk des te meer. Het is mede door zijn toedoen en zijn kunnen om aanstekelijke liedjes en riffs te bedenken dat deze plaat nog enigszins kan bekoren. Het is echter vooral het oeverloze gelul en de puberale onzin over de dametjes die deze plaat de nek omdraait. Op een podium kan deze stereotiepe rock-n-rollonzin misschien nog voor wat animo zorgen, maar in de huiskamer werkt dit voor geen meter. Staan er dan geen leuke liedjes op? Toch wel, een paar, maar die klinken dan vooral als nummers die net niet goed genoeg waren voor Queens Of The Stone Age. Luister maar naar Now, Im A Fool of Cheap Thrills. Snor, zonnebril en rock-n-rollclichés ten spijt vinden we geen ruk aan Hughes en zijn kompanen, hoe graag we het ook zouden willen. Maar wij zijn dan ook, in tegenstelling tot The Devil, onze puberteit al lang ontgroeid.