Die nacht scheen de zon in Berlijn. Helverlichte straten. Het heilige vuur brandt in Guido Möbius. Nog steeds. Wie Klisten en Dishoek in zijn platenkast heeft staan, heeft niet alleen een uitzonderlijke goede smaak, maar moet voor Gebirge een brug over en een klein sprongetje maken. Waar Dishoek en Klisten vooral een introvert muzikant lieten horen een uitmuntende collectie van netjes in elkaar gepaste gitaarstukjes, subtiel gedrenkt in een bad van elektronica gooit Möbius het met Gebirge resoluut over een andere boeg. Nog steeds werkt Möbius met samples en maakt hij muzikale collages, alleen neemt hij hier blues, hiphop en de intrigerende (vervormde) stem van Go:Gol als vertrekpunt. Wat volgt, is een langgerekte, stomende trip langs vijftig jaar muzikale geschiedenis. Soms trekt hij alle registers open. I Am Williams en het slotnummer Princess Of Porz (Live)’ is blues zoals ze hoort te zijn, onvoorspelbaar, ontregeld en één vlammende brok energie. Let op de valse gitaarpartijen, de sputterende beats en het arsenaal aan geluiden dat in ijltempo voorbij glijdt. Heerlijk vinden we het, spielerei die er eigenlijk geen is, want vooral goed doordacht en doorleefd, een zeldzame combinatie. Dig A Mammoth op zijn beurt, sputtert eerst wat tegen, wordt vervolgens een dreigend ouverture die zich vervelt tot een uptemponummer dat de weg kwijt is, maar toch de finish haalt. Möbuis weet vooral goed te doseren. Nooit verzandt de plaat in een teveel aan, in een overdadige brij. Dat Gebirge onder de veertig minuten aftikt, is dan ook een bewuste keuze. Het enige dat we jammer vinden, is dat Möbius, die over een uitstekende zangstem beschikt, de plaat niet afsluit met een slaapnummer. Wie hem vorig jaar in KC Netwerk (Aalst) aan het werk zag, weet wat we bedoelen. Gebirge is een regelrechte aanrader.