The Hunches waren er eigenlijk mee opgehouden. De opvolger van hun glorierijke debuut Yes. No. Shut It uit 2002, Hobo Sunrise uit 2004, voldeed niet aan de verwachtingen van het publiek en kon op weinig enthousiasme rekenen, met tegenvallende verkoopscijfers tot gevolg. De keuze voor luide acidrock was verkeerd gevallen bij de aanhang die de band met zijn spetterende garagedebuut bijeen had gesprokkeld. Dus besloot het viertal om alsnog revanche te nemen en toch nog een album op te nemen, alweer het laatste want ze zijn er inmiddels mee opgehouden. Niet omdat ze geen goede plaat afleverden, maar omdat het al van bij aanvang de intentie was om na dit album te stoppen. En dat is eigenlijk best jammer, want dit Exit Dreams is een schitterende plaat die balorigheid en lieflijkheid met elkaar vermengt. Opener Actors zet meteen de toon met luidruchtige, weinig toegankelijke gitaarmuren, schreeuwerige zang en stevige drumslagen. Op Ate My Teeth, de volgende track, gaan de gitaren wild aan het raggen en gooit de band er ook lekker averechtse saxofoonuithalen bij, gedrenkt in stevige feedback. Op Not Invited houdt de band zich wat meer in en mengt het experiment van Velvet Underground met de rocknroll schreeuwerigheid van de vroege Rolling Stones. En zo gaan The Hunches eigenlijk de hele plaat door, de beste ingrediënten van hun eerdere twee cds met elkaar vermengend tot een fel kolkend geheel. Alleen Unraveling duurt ons iets te lang en is te ingehouden voor onze oren. Voor het overige is dit een prima cd die geen opvolger meer zal kennen en dus des te meer dient gekoesterd te worden.