Ik beken, er was weinig meer nodig dan de beknopte perstekst om ons te winnen voor The Grandfather Paradox. De lijzige ondertitel An Imprudent Journey Through 50 Years Of Minimalistic Music dreef de verwachtingen verder de hoogte in. Ik ben een minimalist pur sang, het klinkt als een bekentenis en in minder mate is het dat ook. Alvorens de plaat bij ons in de bus viel hadden we zelf een lijstje opgemaakt. Phil Niblock, Philip Glass, Pauline Oliveros en Alva Noto stonden met stip genoteerd en ook Peter Rehberg mocht niet ontbreken. Onze lijst is een stuk puurder dan de longlist die Henrik Schwarz, Âme en Dixon samenstelden, maar toegegeven ze swingt ook wel een stuk minder en net dat hadden de drie producers/deejays voor ogen. Een dansbare compilatie samenstellen die de pioniers van het minimalisme Steve Reich & Pat Metheny, Raymond Scott, Moondog en nog een trits andere grondleggers zijn prominent aanwezig koppelde aan actuele artiesten zoals To Rococo Rot, I:CUBE en Robert Hood. De drieling slaagt met verve in hun opdracht en levert een bij momenten briljante dubbele compilatie af. Enige minpunt is dat men op de mixcd (wij ontvingen als promoversie enkel de mixcd) alles net iets te vloeiend en te vlak in elkaar laat overlopen. Op de tweede cd krijgt men dan weer de volledige nummers – vreemd genoeg niet altijd dezelfde als op de mixcompilatie – te horen . Elke kritiek is vooral detailkritiek, want The Grandfather Paradox mag wat ons betreft hoog eindigen in de eindejaarslijstje. Wij hebben de plaat alvast hoog op ons aankooplijst geplaatst want freaks zoals wij hebben vooral oor naar de tweede plaatkant. Wie geeft ons ongelijk?