We hebben het nooit begrepen en zullen het ook nu niet doen. My Dying Bride is samen met Paradise Lost en Anathema altijd al een grote naam geweest in het gothic metalwereldje. Maar waar wij steeds dachten dat dit soort muziek een of ander neerslachtig of deprimerend gevoel diende op te wekken, worden we bij momenten zelfs vrolijk van de nieuwe plaat van My Dying Bride. En dat kan nooit de bedoeling geweest zijn van dit gezelschap, dat toch ondertussen bijna twintig jaar aan de weg timmert. Er gingen aan deze plaat dan wel een hoop bezettingswissels vooraf, de geluidsmuren zijn verdwenen ten faveure van sfeer, de sfeer van een zomers pisbuitje en niet van een aanhoudend donker seizoen. Voorts krijgen we het ook deze keer weer deerlijk op de heupen van Aarons oeverloos gezaag met zijn monotone stemmetje. De man moet dringend eens vogelen of anderszins een stamp tegen zijn ballen krijgen, dat hij wat fut en variatie in zijn zang legt. Muzikaal tapt My Dying Bride uit hetzelfde vaatje als op alle vorige albums, alleen is het nu allemaal bekend, eerder gehoord en beter ook. En ze hebben duidelijk maar één vaatje. Alle nummers op deze plaat klinken onderling inwisselbaar. Er is, bij een minder aandachtige beluistering, nauwelijks verschil te horen. Fans van deze band zullen het van dit stukje ongetwijfeld danig op de zenuwen krijgen. Goed zo, dan snappen ze meteen wat For Lies I Sire bij ondergetekende veroorzaakt.