Lars Hollmer heeft na tientallen jaren actief te zijn geweest als componist én uitvoerend musicus al behoorlijk wat ervaring achter de kiezen. Helaas krijgt de luisteraar daar op Viandra onvoldoende van te merken. Aan het uitgangspunt zal het niet liggen: zijn recentste langspeler raapt overschotjes op die Hollmer bij één van zijn projecten uiteindelijk niet kon gebruiken. Die verscheidene ontstaansgeschiedenissen gooien gelukkig geen roet in het eten, want de bonte mix van wereldmuziek, filmdeuntjes, jazzy pop en modern klassiek klinkt wonderlijk genoeg te allen tijde consistent; het muzikale vakmanschap van Hollmer zelf en zijn begeleiders zijn daar waarschijnlijk debet aan. Helaas horen we doorheen de met onder andere mandolines, cellos, hobos en saxofoons volgestouwde nummers toch hun onvoltooide afkomst. Het merendeel van de composities is namelijk hoegenaamd niet afgewerkt: meerdere malen maakt Hollmer er zich gemakkelijk van af door snel een melodie te creëren en de muzikale gedachte na enkele minuten vrij abrupt af te breken. Uitwerking en conclusie van aangebrachte muzikale zinnen of sfeerschepping in het algemeen, blijft te vaak beperkt. Jammer genoeg verwordt Viandra zo tot een verzameling van zestien bonte vluggertjes. Wij hadden veel liever tien mooie, evenwichtige en goed uitgewerkte stukken gehoord.