We waren het zelf al lang vergeten. De muzikanten van XTC hadden een zijproject, waar ze allemaal actief in waren, en dat was The Dukes Of Stratosphear. De heren hadden elk een eigen pseudoniem aangenomen, maar platenmaatschappij Virgin kon niet snel genoeg aan de wereld laten weten dat onder die pseudoniemen gewoon de leden van XTC schuil gingen, om verkoopsredenen uiteraard. 25 OClock, het debuut, was eigenlijk niet meer dan een uit de hand gelopen grap en een uitgerokken ep. Zes nummers stonden er maar op, toen de plaat in 1985 verscheen, opgenomen met minimale middelen (5000 pond). De bedoeling was om liedjes te maken die helemaal in de stijl lagen van wat in 1967 hoge toppen scheerde, met instrumenten en opnametechnieken die in datzelfde jaar gangbaar waren. De voorliefde van XTC voor Britse psychedelica komt op dit plaatje zeer goed tot zijn recht. Pink Floyd en The Beatles zijn zodoende alomtegenwoordig. De plaat verkocht drie maal zoveel als het laatste XTC-album, wat de weg vrijmaakte voor het opnemen van een volledig album. Nadat XTC hun eigen album Skylarking hadden afgewerkt, begonnen ze, opnieuw met een beperkt budget, aan Psonic Psunspot. Het werd een soort conceptalbum vol psychedelica, gekke vondsten en aanstekelijke melodieën, die nu ook de sound van The Beach Boys incorporeerden. Beide platen werden geproduceerd door John Leckie, een grote naam op dat vlak in de jaren 1980. De heruitgaven van deze twee nostalgische platen werden als schitterende digipacks geconcipieerd en bevatten beide tal van extras. Een aantal demos, onuitgegeven liedjes en een video maken van deze vergeten pareltjes mooie hebbedingetjes. Twintig jaar na datum klinken The Dukes nog steeds behoorlijk fris, zeker gezien het eigenlijk een eerbetoon betreft aan bands en liedjes die nog twintig jaar ouder zijn. Andy Partridge en zijn kompanen wisten dan ook perfect hoe dwarse popliedjes dienden te klinken. Het leger XTC-fans zal dat, ook nu nog, zeker beamen.