Mirah (volledige naam: Mirah Yom Tov Zeitlyn) is eigenzinnig, leergierig, optimistisch en vooral heel erg muzikaal. Sinds ze zichzelf gitaar leerde spelen en liedjes schrijven, staat haar naam garant voor kwaliteitsvolle en ingetogen platen. Haar eerste album dateert al van 1997 (Storageland), en (A)spera is inmiddels haar vierde album. Aan massaproductie doet ze niet. Aan intimiteit des te meer. Samen met haar beste (muzikale) vriend Phil Elvrum zit ze op het K label, dat garant staat voor subtiele weerhaakjes en samen maken ze met plezier vrolijke liedjes met inhoud. Mirah lijkt op het eerste gezicht misschien een zoveelste singer-songwriter, maar ze is meer. Ze houdt er een minimalistische toets op na, hekelt naargeestigheid, omarmt het leven, en bouwt haar liedjes laagje voor laagje op. Bij haar geen zelfbeklag, maar wel een vrolijke inborst. En dat doet deugd. Er is al genoeg miserie in de liedjes van haar collegas singer-songschrijvers. Haar optimistische inslag onderscheidt haar met verve van de zwartgallige poel. De muzikale achtergrond is bij momenten subtiel, dan weer zweverig, soms hoogdravend of verzonken in de achtergrond. Nooit bombastisch, nooit opdringerig. Mirahs stem wordt steeds op de voorgrond gezet, en gezien ze zingt als een engeltje -heel zuiver en ontroerend- is dat prima geregeld. Haar liedjes vormen hele verhalen, door speelse deuntjes aaneengeregen. Ze zetten de eerste pasjes op weg naar dromenland, en alles gaat er heel ontspannen aan toe. De sound is een beetje Suzanne Vega meets Ani DiFranco, met een vleugje Heather Nova, een klein snuifje Amy McDonald, wat Ilse Delange, een beetje Air, hier een daar wat Natascha Bedingfield, en een portie Melissa Etheridge. Het resulteert in een chaotisch potje, goed gemixt, en in goede banen geleid door Mirahs eigen zangstem.