Tot op heden kan het muzikale leven van deze Amerikaanse band chaotisch en wervelend genoemd worden. Ooit begonnen als kelderbandje en na de zegening van goeroe Thurston Moore is de bal onstuimig gaan rollen. Het vuur van kopvrouw Elisa Ambrogio brandt furieus op de bühne, releases volgden elkaar in hoog tempo op en de naam is snel gevestigd. De band is eigenwijs, tegendraads en rammelt aan de poorten van no wave en rock-‘n-roll.
Met het in 2007 uitgebrachte album ‘Boss’ is de spagaat tussen conventionele structuren en allesomvattende chaos ingezet. Experimenten worden liedjes en de stem van Ambrogio is zelfs duidelijk verstaanbaar. Op ‘Balf Quarry’ wordt er volgens beproefd recept krachtig geopend. De rauwe punk en maniakale improvisaties zijn getrouw aan werk van Liars en Sonic Youth. Berusting wordt niet geschuwd en de kracht ligt vooral in de ingetogen songs. Hoogtepunt en slotakkoord ‘Shells’ is van een ongehoorde pracht. De Magic Markers laten de adolescentie achter zich en vinden structuur. Voor de één wellicht een spijtig gegeven, voor de ander het bewijs van een band die blijft groeien en fascineren.