Onze gewaardeerde collega De Geluidsarchitect legde de vinger onlangs pijnlijk accuraat op de wonde, toen hij Omar Rodriguez Lopez (The Mars Volta) als de overtreffende trap van de melkberg typeerde. Deze ‘Xenophanes’ is nog maar eens een toevoeging aan s mans alom uitdijende discografie. Wij hebben niet alles gevolgd, maar de eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat Lopez tenminste niet elke keer dezélfde plaat maakt. Dit keer wordt met de volledige live-Mars Volta (minus Cedric Bixler) als begeleidingsgroep voluit de kaart van de Spaanstalige spacerock getrokken. Ja, wij hebben òòk een paar keer stevig moeten slikken: bij een eerste beluistering zagen wij toch vooral sombreros en paarse spandex-broeken. De tweede beluistering leverde nog steeds meer vragen dan inzichten op. Waar kan een mens op een koude herfstavond het best de jacht op paddos openen?, bijvoorbeeld. Pas bij de derde beluistering waren we een beetje mee: er wordt best strak gemusiceerd, en de arrangementen zijn tot in de puntjes uitgewerkt. Een beetje té netjes, zelfs, voor een plaat die toch duidelijk vooral op de psychedelische spieren wil mikken. Al dat virtuoos snarengetrek wordt al snel een beetje klinisch. De eerste vijf nummers zijn dan ook harde noten om kraken, vooral omdat de zanglijnen van een ongemakkelijk makende meligheid zijn. Vanaf Dessaraigo treedt echter een beetje beterschap op: het tempo mag een beetje omlaag en voor het eerst wordt er niet manisch op de bas geslapt. Op Asco Que Conmueve Los Puntos Erògenos (dié vertaalt u zelf maar), dat klinkt als een update van goéde Janes Addiction heeft Lopez ons voor het eerst méé. En ook Oremos is prima spul. Conclusie: wie na de eerste slaapverwekkende helft nog mee is, hoort feitelijk nog best een goede ep. Hoi!