De human beatbox, het is een fenomeen waar we in onze kindertijd kennis mee maakten door agent Jones in de vele knuppelige ‘Police Academy’-films of vanuit de sfeer van hiphop, o.a. door Doug E. Fresh of MC Rahzel van The Roots. Dokaka is een Japanner met een fascinatie voor de eigen stem in vele laagjes. Hij speelt zijn eigen instrumenten, baslijnen en ritmes aan de hand van stemgeluiden die hij stuk voor stuk opneemt, soms wel tot 20 gelaagde passages. Zonder edits, effecten of sampling. Je moet maar tegen het geluid van je eigen stem kunnen als kunstvorm zoals je deze jezelf als kind heb aangeleerd, over instemmend narcisme gesproken. Björk zag wel iets in zijn kunsten nadat ze zijn covers van bekende rocksongs en computerspeldeuntjes had gehoord en het leverde hem een gastoptreden op voor het album ‘Medulla’. Op ‘Human Interface’ horen we veel korte en wat langere stukken, waaronder veel covers of aangepaste versies van herkenbare composities. Zijn Kraftwerk-bewerking bevat nog genoeg charme voor een glimlach, maar niet elke bewerking is even succesvol. Dit album is van 17(!) uur materiaal teruggebracht naar 88 microtracks die de schijf bijna volledig beslaan. Het bewijs van een helse, lange en geduldige klus, die een al even toegewijde luisteraar nodig heeft. Een liedje neuriën wordt nooit meer hetzelfde.