Nog geen jaar na zijn uiterst sobere (maar steengoede!) album voor solo piano (Senzo, zie GC 91) brengt Zuid-Afrikas beroemdste jazzpianist Abdullah Ibrahim Bombella uit. Het contrast kan niet groter zijn: waar Senzo een intimistische en vooral ernstige oefening in postbop is, valt Bombella eerder te omschrijven als een groots opgezet big band-project vol naïef-vrolijke bewerkingen van eerder materiaal. De vakkundig, doch ietwat karakterloos musicerende WDR Big Band overheerst het totaalgeluid zodanig, dat Ibrahims piano nauwelijks in het groepsgeluid opvalt. Nochtans is het materiaal waarmee het achttienkoppig ensemble werkt eersteklas: Ibrahims schrijverstalent staat garant voor rijke melodieën, verrassende muzikale wendingen en boeiende etnische invloeden. Hoewel de arrangementen van Steve Gray getuigen van vakkennis, lijken ze het noodzakelijk inzicht te missen om het werk van Ibrahim te kunnen interpreteren. Rest een degelijk big band-album dat helaas te weinig van het karakter van Ibrahims eigenheid overlaat, risicos schuwt en met moeite sprankelt. Een misser, de uitvoeringstechnische perfectie ten spijt.