Dat strijkkwartetten niet altijd spontaan geassocieerd hoeven te worden met verkalkte composities van Haydn of Mozart, bewijst het Stellari String Quartet ten voeten uit. Op Gocce Stellari, hun eerste opname verschenen op improvlabel Emanem, krijgt de luisteraar iets geheel anders dan de oude meesters voorgeschoteld. Meteen valt op dat de werkwijze van het Stellari String Quartet op meerdere vlakken een breuk betekent met de traditionele opvatting van een strijkkwartet zo ruilt het viertal één viool in voor akoestische bas, wat meteen een andere klank aan het ensemble geeft. Ook geniet elk lid meer individuele vrijheid dan bij traditioneel gecomponeerd werk, dat typisch een strijkkwartet als één eenheid laat fungeren. Toch werpen de improvisatie-oefeningen op Gocce Stellari slechts een gemengd resultaat af. De ritmische en dynamische structuur van Pleione (het eerste nummer) lijken te verwijzen naar een logische verderzetting van Anton Weberns zes bagatellen voor strijkers. Tijdens Merone (dat naar een hoogtepunt toewerkt) en de daarop volgende tracks wordt deze verbinding gaandeweg losgelaten en zo mogelijk nog meer geëxperimenteerd met microtonaliteit en extramuzikale geluiden. Het geeft Gocce Stellari een zeer intellectuele sfeer, en het kost dan ook veel inspanning bij de les te blijven. Enkel voor de doorbijters.