Harbour Boy, het eerste nummer op Hey Hey Hippy Witch, doet ons vrezen voor de rest van het album: we krijgen een uptempo song te horen waarin Alison ODonnell met roodgelakte vingers zich ongewild in onze huid vastklemt. Met een stem die van hoog naar laag gaat, en dat soms in één noot, bezorgt ze ons kippenvel. Voor de goede verstaander: dat is niet positief bedoeld. ODonnell doet ons net iets te veel denken aan irritante zangeressen als Tori Amos. Ook naar No Meek Chrism kunnen we onmogelijk blijven luisteren. Maar er is gelukkig beterschap, want naarmate de tracks vorderen, worden de songs iets draaglijker. Toch blijft dit vooral een album voor vrouwen in de overgang, die op zoek zijn naar iets spiritueel. ODonnell verdiende haar sporen bij folkgroepen als Mellow Candle, en die invloeden hoor je op den duur wel doorschemeren. Maar ondanks het feit dat we folk met een traditionele inslag doorgaans heel goed kunnen waarderen, biedt ODonnell toch net iets te veel clichés, is ze te zweverig en zijn haar nummers te radiovriendelijk voor onze oren. Toch één lichtpuntje: in ‘Come Unto Me’ zingt O’Donell een duet met Agitated Radio Pilot. We hebben maar meteen diens album weer eens gedraaid.