Melt-Banana, dat is de extreme kant van Tokio, Japan. De band is ondertussen ook alweer actief sinds 1991, maar heeft nog niets aan kracht, intensiteit en extremiteit ingeboet. Integendeel. Yasuko Onuki en haar kompanen zoeken steeds andere grenzen op om die te overschrijden, te verschroeien en ze in een mum van tijd volledig aan gensters te spelen. Melt-Banana staat dan ook niet bekend voor het spelen van lange nummers en dito optredens. Korte, gebalde tracks zijn inmiddels het handelsmerk geworden van het trio, dat steeds met andere gastdrummers aan de slag gaat, zowel op cd als op het podium. De experimentele elektronica die al deel uitmaakt van de band van in het vroegste stadium, krijgt tegenwoordig meer en meer aandacht. In die mate zelfs dat de band vaak als Melt-Banana Lite aantreedt. En wat bedoelen ze ermee? Wel, geen gitaren te bespeuren, alleen drums, zang en een overdosis aan gefreakte en overstuurde samples en synthesizers. Onderhavig album is een registratie van een dergelijk optreden, en wat voor één. Potdikke, het mag dan wel anders zijn, dit Melt-Banana Lite imponeert net zo goed als de normale versie. Een band die zijn plaat opent met drie minuten avontuurlijke feedback en er dan maar meteen T For Tone aanplakt, met zijn welgeteld vijftien seconden oerkracht, behoudt bij ons zijn ereplaats, een plaats die ze al vijftien jaar aan een stuk veilig stellen. Veel songs uit hun meest recente studioplaat Bambis Dilemma, passeren de revue, uiteraard in een volledig omgeturnde versie, alsof het gewoon splinternieuwe nummers zijn. Schitterend werkstuk is dit, waarin ultrakorte songs worden afgewisseld met geïmproviseerde spazzcore vol elektronica. Lawaai voor velen, hemelse schoonheid voor anderen.