Het zalige retrohoesje van Someway Still I Do geeft de aandachtige luisteraar al een stevige hint waar debuterend artiest Alessandro Magnanini naartoe wil. Inderdaad, de merkwaardige combinatie van bossa nova- en sambaritmes, Italiaanse cool en breed georkestreerde pop à la Burt Bacharach brengt de toehoorder zó terug naar de jaren 1960. Eerder pende Magnanini reeds songs voor labelgenoot Mario Biondi, maar daar waren we destijds niet zo van onder de indruk. Wat een geluk dat de jonge songwriter annex arrangeur de kans kreeg zijn eigen kunnen te bewijzen. Om zijn vrolijke big band lounge van de nodige vocalen te voorzien, deed Magnanini beroep op onder andere Stefania Rava, Renata Tosi, Jenny B en Liam McKahey. De afwisseling tussen de verschillende stemtimbres werkt wonderwel en geeft het geheel een groot galasfeertje mee waar liefhebbers van gesofisticeerde pop (het materiaal van Swing Out Sister kan als referentie dienen) ongetwijfeld tuk op zijn. De muzikanten blijven waakzaam dat Someday Still I Do nergens een belegen pastiche-oefening wordt, dankzij de introductie van ongebruikelijke snellere ritmes, een eigen geluid en een vette knipoog richting luisteraar. Heerlijk ontspannend bij een glaasje Martini. Mét olijfje, graag!