Wat verwacht je van een drietal muzikanten die een Rhodes-piano, analoge synthesizers, een laptop, een trombone en drums ter hand nemen? Intellectueel gefriemel? Onverteerbare avant-garde jazz? Dat zo’n merkwaardig amalgaam van instrumenten wél degelijk melodieuze en uitdagende muziek kan aanbieden, komt als een aangename verrassing. Ergos eersteling (uit 2006) werd destijds door de AllAboutJazz-website nog uitgeroepen tot beste debuut van dat jaar. Hun opvolger Multitude, Solitude bewijst dat het de eerste keer niet ging om een toevalstreffer. Neen, Carl Maguire en zijn maten Shawn Baltazo & Brett Sroka zijn geroutineerde rasmuzikanten die probleemloos een balans weten te vinden tussen experiment, melodie, sfeer en jazz. Het trio neemt zijn tijd om de zes rustige nummers heerlijk lang uit te werken, zonder dat ook maar gedurende één moment de aandacht verslapt. De donkere sfeer neemt je helemaal in bezit en bouwt verder op de erfenis van experimentele fusion jazz uit de jaren 1970. Voor ons een van de allerbeste platen van het afgelopen jaar.